Pommeliere

Op een scene vol gras speelt een piano tot… er een appel over zijn toetsen rolt.
En nog één, en nog één,….
Appels worden geplukt en gedanst op hun eigen maat.
Er wordt geoogst en geschild. En als de schil breekt, stopt het lied. Terwijl ieder een partje appel krijgt zingt de piano verder.
Zo eindigt Pommeliere in een concert met een sappig dessert; een verwennerij voor ogen, oren en smaak.

De voorstelling heeft me kriebels gegeven om aan de slag te gaan met de kinderen in de klas. Dit was echt top. (Lisa De Leeuw)

Eerst was ik vooral gefascineerd door alle open kleutermonden maar meteen daarna verloor ik mezelf in de voorstelling. Het was heerlijk. (Dorine De Vos)